Swaraj

Toen ik klein was wilde ik een wolf, maar dat mocht niet van mijn moeder. Later als je groot bent en een eigen huis hebt dan neem je maar een wolf zei mijn moeder heel slim. Daar kon ik mee leven.

Later toen ik groot was wilde ik een wolf, maar dat mocht niet van de Nederlandse wetgeving. Ik zag uiteindelijk ook wel in dat een wolf of wolfshond niet zo heel praktisch was in een stad, dus een kleine compromis, ik ging op zoek naar een Duitse Herder.

Men raadt mij af een pup te nemen, omdat dit erg zwaar is en gezien mijn fysieke toestand niet haalbaar. Ik wil een pup. De fokker raadt mij het teefje aan, ik wil de reu. Een eigenwijze pup die meteen naar mij toe komt, mij uitdaagt en waarvan de oogjes flonkeren als ik bij hem op de grond ga zitten. Ik geef hem de naam Swaraj met als roepnaam Kay. Swaraj is een Indiaanse naam en betekent vrijheid.

De mensen hebben gelijk, het is erg zwaar om een pup op te voeden. Maar ik zet door en ben de koning te rijk met mijn eigen Duitse Herder. Hij is twee jaar als we samen een opleiding gaan volgen waarin ik word getraind om kay, door middel van clicker training, op te leiden tot hulphond. Na acht maanden intensieve training mogen Kay en ik examen doen en slagen met vlag en wimpel. Na deze trainingsperiode is onze band nog hechter geworden.

De jaren na onze opleiding leer ik veel van Kay. Hij reageert sterk op mijn gedrag en wat ik uitstraal. Door naar hem te kijken zie ik welke signalen ik (onbewust) aan hem geef en dat maakt mij meer bewust van mijzelf. Confronteren(d) noemen ze dat. Als ik naar hem kijk voel ik warmte, liefde en verwondering over ons bestaan. Zijn leven in het nu leert mij te relativeren. Zijn rust leert mij bij mezelf te blijven.

We hebben samen veel plezier en spelen wat af. Vooral de waterpret met Kay maakt mij aan het lachen. Hij is echt compleet gestoord als hij water ziet, of het nu een sloot is of een waterstraal uit een tuinslang, hij haalt de gekste capriolen uit. Door hem kom ik veel buiten en geniet ik van bos, water en plekken waar ik anders niet zomaar kom. Zelfs als het giet, hagelt of sneeuwt is het, achteraf gezien, altijd fijn om buiten te zijn. Hij is een onderdeel van mijn leven. In welke bui ik ook ben of wie en wat mijn leven in komt of verlaat, Kay blijft aan mijn zijde. Een trouwer maatje kan ik mij niet bedenken.

De laatste maanden gaat hij hard achteruit, kan amper meer lopen en heeft veel pijnmedicatie nodig. Zijn immense en aanstekelijke energie en gedrevenheid is weg, hooguit sporadisch een korte opleving bij bezoek of uitzicht op waterpret. Terwijl ik dit schrijf (en hij naast mij ligt en een vette stink scheet laat), lopen de tranen. Na bijna 11 jaar neem ik opnieuw mijn verantwoording. Verstand en gevoel gaan niet samen, ik wil hem niet kwijt, maar mijn liefde voor hem maakt dat ik sterk genoeg zal zijn om deze beslissing te nemen.

Vandaag, een week na mijn besluit, heb ik Kay in alle rust, snurkend en met zijn kop op mijn schoot, laten inslapen.

Bedankt lieve vriend.

Swaraj Kay 25-01-01  21-11-11

“We are travelers on a cosmic journey, stardust, swirling and dancing in the eddies and whirlpools of infinity. Life is eternal. We have stopped for a moment to encounter each other, to meet, to love, to share. This is a precious moment. It is a little parenthesis in eternity.”